EPILOOG

Toen ik ongeveer 4 jaar oud was liep ik met mijn vader van onze toenmalige woonplaats Driebergen, naar de Piramide van Austerlitz. Nu denk ik dat dit een behoorlijke afstand was voor een kind op die leeftijd, maar lopen dat zat er dus van jongs af aan wel in. Mijn vader is zijn leven veel "alleen" geweest, ik herken dat ook bij mijzelf, vaak tot terecht ongenoegen van anderen om mij heen. Op de Camino ben je zelden alleen en tegelijkertijd heel vaak, in gedachten, genietend van de uitzichten, en lerend waar het je eigen leven betreft. Mijn vader Jacobus van Amersfoort kon en wil ik niet loskoppelen van de keuze om de Camino naar Santiago de Compostela te lopen. Ik heb daar eerder in de motivatie wat over gezegd. Ik ben niet religieus opgevoed, ik ga alleen uit interesse voor de architectuur en geschiedenis bij een kerk naar binnen. De pelgrimsmis in de kathedraal van St. Jacob in Santiago de Compostela kwam bij mij echter binnen als een bom. De verbroedering van mensen enerzijds en het zwaaien met het wierookvat anderzijds, betekende voor mij de echte bekroning van het volbrengen van deze weg. Veel meer dan 7 jaar geleden was dit het afscheid nemen van mijn vader en het klaar zijn om op een eigen weg in het leven verder te gaan.

Ik ben blij dat ik Rini’s laatste wens aan mij, ten uitvoer heb kunnen brengen al was het maar met elektrische kaarsjes. De nagedachtenis aan haar en aan Karel staan in dit kader symbool voor die aan alle familieleden en vrienden die ons de laatste tijd zijn ontvallen, niet in de laatste plaats denk ik daarbij ook aan Jenneke.

Heel belangrijk is geweest dat Wilma het mij mogelijk heeft gemaakt om zo lang van huis te zijn. Voor haar was het alleen zijn en de dagelijkse zorg voor mijnheer Jansen een hele opgave. Gelukkig ging het uiteindelijk allemaal een stuk sneller dan voorzien maar daar is haar opoffering voor mij niet minder om. Ik dank met name die vrienden en familie die in deze periode naar haar toe hun steun hebben laten blijken.

Iedereen die met me heeft meegeleefd wil ik graag daarvoor bedanken. Voor de reacties op Facebook en op Reislogger. Het was een nieuwe en leuke manier van communiceren en heeft me echt gesteund op deze reis.

Uiteraard dank ik ook alle wandelvrienden en vriendinnen die ik onderweg ontmoette. Dank voor de ontmoeting, voor de vaak inspirerende gesprekken, voor de ondervonden vriendschap. Dank ook voor het plezier dat we samen hadden. In het bijzonder mijn dank aan Anita, met wie ik langere tijd samen liep en met wie ik een bijzondere band opbouwde. Dank ook aan de Koekoek die ik op een paar dagen na steeds gehoord heb en die een vaste relatie met mij opbouwde.

Weer thuis, en toch ook weer niet. Fijn om weer bij Wilma en mijnheer Jansen te zijn, weer schone kleren aan te kunnen, lekker in bad te zijn geweest en inmiddels al weer een heleboel mensen gesproken te hebben. Fijn om "warm" thuis te komen. En toch ben ik er nog niet, ligt mijn hart nog op de Camino, willen mijn voeten eigenlijk liever lopen, ruik ik de brem in Galicië en zit ik op de rots bij San Carlos.

Deze Camino is in mijn genen gaan zitten, die raak ik niet meer kwijt. In 2006 schreef ik voor dat ik ging lopen, te verwachten dat er een leven voor – en een leven na de Camino zal zijn. Ik weet nu dat dit zo is. De weg van Vezelay naar Santiago de Compostela, zoals ik die 1800 km nu in twee etappes gelopen heb, is zo bijzonder voor mij dat ik met andere ogen naar de wereld en mijzelf kijk. Ik heb er van geleerd. Van de stilte, van de natuur, van de mensen, van de geuren, van alle jaargetijden die ik meemaakte (ik liep slechts in mei en juni dit jaar, maar vorst, sneeuw en ijs, hagel en regen, kou en hitte, kwamen allemaal voorbij). Vooral het praten met mensen uit veel verschillende landen, over soms oppervlakkige zaken maar vaak ook kwamen heel persoonlijke en intieme onderwerpen aan de orde, geeft een verdieping aan een wandeltocht die ongekend is.

Ik heb ook genoten met al de poriën en vezels die ik bezit. Genoten, in 2006 met name van mijn geliefde Frankrijk, dit jaar van Spanje waar ik 7 jaar geleden niet echt van kon genieten. Genoten van de mensen met wie ik liep en die ik tegen kwam. Genoten van lekker eten en drinken. Genoten van de natuur met alles er op en er aan, bloemen, vogels, geluiden, geuren, bossen, beken en rivieren, de hoogvlakte en de bergen, de hellingen en de dalen, de regen en de zon. Op de een of andere manier paste dit jaar alles bij elkaar. Moest het gaan zoals het ging en het is heerlijk zoals het gegaan is. Ik kijk er met heel fijne en warme gevoelens op terug en die zullen altijd blijven.

Wordt vervolgd op een ander moment op een nieuwe weg.

Groet,

Theo.

PS, ik heb ook nog wat foto's toegevoegd.